Bergen Blijven Boeien

20110811 Weblog – Bergen

Een verslagje over de afgelopen dagen in de bergen – renoveren van een berghut en een paar dagen alleen de bergen in. Je vraagt je af of ik nog iets anders doe. Jawel hoor, maar dat lijkt me niet zo boeiend om te vertellen. Ik kan natuurlijk wel vertellen dat ik de hele morgen het huishouden heb gedaan: grote afwas inclusief schimmel, twee wassen gedraaid, met de ouders van onze verhuurster een glaasje limo gedronken met stroopwafel bij wijze van pauze tijdens het zeisen, tent laten drogen, GFT in het veld smijten, en na dit verslagje begin ik aan mijn emails. Morgen naar Lviv, beetje koffie drinken en documenten voor iemand afgeven.

Van het weekend had de organisatie Karpatski Stehzki een actie-weekend georganiseerd om een berghut op te knappen. Het begon al op vrijdag met balken de berg op sjouwen, vanaf het punt waar de pantser-truck niet meer verder kon. Ik kwam pas op zaterdagmiddag aan, na twee uur bus, twee uur auto, bijna drie uur wandelen. Bij de hut aangekomen werd ik verrast door een kinderkamp-gevoel: ongeveer 20 man krioelden om de hut. Overal stonden tentjes. Een vuurtje met kampvuur-pan gaf sfeer. Het dak kreeg nieuwe balken, of werden verstevigd, plastic erover, golfplaat om af te dekken, de ingang eruit scheppen (verrot hout) en nieuw inleggen. Ik voelde me wat nutteloos, had geen zin in drukte of om de ‘keuken’ te bestieren en was moe, dus ben wat gaan liggen. ’s Avonds eten, kampvuur, gezongen en een vodkaatje gedronken. De groep was aangegroeid tot wel 40 man, waaronder ook een stel Peace Corps Amerikanen die vlot Oekraïns babbelden. Met sterk accent natuurlijk;) De volgende dag om 05:10 naar een top gewandeld om om 06:00 uur de zonsopgang te zien. Prachtig. Die dag heb ik me nuttig kunnen maken met het verzamelen van afval dat door de jaren heen van de berg is afgegooid. Twee volle zakken van elk wel 20 kg verzameld: (kapotte) flessen, conservenblikjes en plastic zakken. Vreselijk. De meeste mensen gingen halverwege de dag weer weg, om 14:00 ben ik met een groepje naar beneden gelopen en in de auto gestapt richting Ivano-Frankivsk. Ik belde een vriend (dezelfde die mij eerder een rondleiding door I-Fr gaf) om te vragen of ik kon blijven slapen – dat was geen probleem! Heel leuk, zo maar in een Oekraïense stadswoning te komen, zijn moeder en zus te ontmoeten. ’s Avonds zijn boeken over architectuur bekeken (schattig), wat gegeten (ik viel inmiddels om van de honger) en geslapen als een blok.

De volgende dag, maandag, vroeg op pad richting zuiden. Ik had een afspraak met Andriy, berggids. Eindelijk de goede combinatie gevonden: ervaring, spreekt genoeg Engels en ook nog eens een toffe kerel. In de zomer is hij berggids, in de winter ‘rescue-man’ in het ski-gebied Bukovel. Ook kan hij sneeuwschoen-tochten organiseren en kent veel onderkomens. We hebben meteen alle kaarten erbij gepakt en verschillende varianten uitgewerkt. Na drie uur waren we helemaal gaar van het in andere talen spreken – hij Engels, ik Oekraïns. Ook moest ik maar eens verder, ik wilde nog de bergen in. Een strak plan had ik niet, dus samen bedachten we dat ergens vanuit Verkhovyna (nog zuidelijker 1,5 uur) vertrekken wel handig zou zijn. Dan kon ik noordelijk richting Hoverla lopen, de hoogste berg van Oekraïne (2.061m), over de bergkammen. Rond vier kwam ik in Verkhovyna aan, deed wat inkopen en ging decadent per taxi naar het dorpje Dzymbronja (de bus ging pas laat). Met de taxichauffeur over voetbal en geloven gehad. Interessant, maar ook wat vermoeiend omdat hij me het gevoel gaf ondankbaar te zijn door niet god, maar de ‘natuur’, ‘iets’, ‘energie tussen mensen’ te noemen voor het feit dat we leven en genieten van natuur. Met sommige mensen kan ik daar prettig over praten, en komen we er soms achter dat we (deels) hetzelfde bedoelen, maar het anders noemen. Van deze man werd ik een beetje moe – ik deed het toch niet goed. Het zal ook het taalverschil zijn geweest. Enfin, ik stapte tot mijn verrassing uit op de plek waar ik in de winter met gids Sergey ben begonnen. Ik dacht dat dat zuidelijker was, maar niet dus. Het weer was inmiddels heerlijk zonnig geworden, het was al rond zes uur. Dat ik een goed fotografisch geheugen heb werd weer bevestigd – ik herkende veel en wist dat ik na een uurtje lopen een herdershut zou treffen waar in tegenstelling tot de winter nu ook echt koeien en herders waren. Een stuk verderop waren mooie ‘alpenweiden’ en daar sloeg ik mijn tentje op, niet veel verder begon namelijk het bos. Een eind verderop was een groepje mensen uit Kyiv, daar werd ik voor avondeten, verse melk en pictionary in het Russisch uitgenodigd. Spannend hoor, in je eentje de bergen in;) Om 01:55 (ja, ’s nachts!) werd ik door Michiel Driebergen (vriend&journalist uit Wageningen/L’viv) van radioprogramma Casa Luna wakker gebeld. Volgens plan hoor! Of ik even wilde vertellen hoe het met me ging, daar zo in de bergen, met wellicht struinende beren en enge mannen om mij heen. Erg leuk, luister na op http://www.radio1.nl/contents/35324 . Muziektip: Dikta! ( Overigens, daar vertel ik over beren. Misschien krijgen sommige mensen de indruk dat er evenveel beren als mensen rondlopen – dat is dus niet het geval! Beren gaan mensen liever uit de weg en komen waarschijnlijk zelden op het pad dat over de bergrug loopt: geen beschutting en veel mensen. Maar goed, alert zijn blijf handig. En als je een beer ziet die je achtervolgt: naar beneden rennen, ze hebben korte voorpoten dus zullen (hopelijk) struikelen. En jij niet met je 15 kg rugzak…)

Dinsdagochtend voor acht uur klaar voor vertrek. Het was snert weer en zag er hoe hoger hoe slechter uit, mistig, donkere regenwolken, wind. Maar ik moest en zou verder gaan, weer of geen weer. Na een dik uur brak het los, ik had nog net mijn regenjas aan kunnen trekken. Mijn sneldrogende korte broek achtte ik niet regenbroekbehoevend. Mis, binnen een kwartier was ik kletsnat. Ook al was er vrij dichte mist, ik kon nog redelijk goed herkennen waar ik liep, maar bij het zoeken naar de bergkam ging het mis. En ja, ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik kwam er achter dat ik mijn kompas was vergeten (ik heb er twee en wilde de ene voor de ander inwisselen). De zon liet zich ook al niet zien. Ik liep dus naar het zuiden, in plaats van naar het noorden. Stond ik in één keer bij Pip Ivan, het observatorium. Foutje. Daar aangekomen trof ik een tot op het bot verkleunde groep mensen uit Dnipropetrovsk. Ze waren nogal uitbundig, waarschijnlijk om de kou te verdrijven en door de slok vodka, maar heel aardig. Ik kreeg thee en een broodje. Ze vonden mij overigens nog veel gekker. Zit wat in, dacht ik. Ze moesten ook richting noorden over de kam, dus we zijn samen gelopen. Dat was prima, al ging het wat langzaam, omdat een van de mannen al 8 keer was gelopen. De hele dag bleef het rotweer en heb ik dus niks kunnen zien van de prachtige omgeving. Tweede keer, in de winter was er ook al mist en sneeuw. Je vraagt je bijna af of er wel bergen zijn… ’s Avonds zochten we een slaapplek in de buurt van een meertje (Nesamovyte), aan de rand van het bos. Ik had liever een plekje alleen gezocht, maar vond dat onvriendelijk. Een volgende keer zal ik het wel afslaan. Het was leuk hoor, maar van het echt alleen zijn kwam nog niet veel. Vroeg in mijn klamme en koude bed, proberend mijn natte spullen in de slaapzak te warmen, een stinkend t-shirt op mijn hoofd om afkoeling tegen te gaan.

Mijn wekker vroeg gezet en ja, zon! Om half acht was ik denk ik op pad, de groep sliep nog. Ik liep het pad weer terug omhoog, passeerde na een half uur het meer en de tenten van mensen die net ontwaakten en na nog een half uur stond ik ein-de-lijk op de bergkam met uitzicht! Heel mooi was het! Dramatisch steile bergruggen, meertjes, dalen, lichtgroen grasachtige met donkergroene ‘plukjes’ struik, eindeloze bergen in de verte. Het mooiste deel van mijn tocht. Na een uurtje kwam de mist alweer op. Niet zo dicht als dinsdag, met vlagen had ik uitzicht. Ik volgde het pad aan de hand van oude grenspalen. In mist de Hoverla beklommen. Die hoefde ik eigenlijk niet te zien (ben wel benieuwd in de winter), maar om weer de bus naar Lviv te kunnen nemen was via Hoverla de afdaling maken het handigst. Het was zoals ik me voorstelde: niks aan. Althans, vanuit natuuroogpunt. Een kale bergtop met veel rommel, erosie, groepen en gillende mensen. Sommigen op slippers. Best stoer eigenlijk, behalve als het gaat regenen en de toch al geërodeerde heuvel waar iedereen omhoog klimt begint te glibberen. Wat dus het geval was. Anderzijds moet ik maar niet zo arrogant doen: het is ook wel mooi dat mensen die misschien niet altijd zo sportief zijn wel de berg beklimmen en genieten van een stukje natuur. Snel naar beneden, daar wederom verrast door de afzichtelijke bouwkunst van Oekraïense ondernemers (sportivna basa, oftewel hotel), souvenirwinkels (waar je nog niet eens een wandelkaart kan kopen) en een eindeloze weg (ik weet niet of maps.google te vertrouwen is, maar die geeft 12,2 km aan…) naar de weg waar de bussen rijden. Ik was natuurlijk te trots om te liften... De rest van het verhaal is niet meer zo spannend, ik ben uiteindelijk om negen uur in Rohatyn aangekomen, waar Tim me een klein uurtje later kwam ophalen met de auto. Fijn. Moe en met toch wat pijntjes (rug, schenen, duim) stortte ik in bed, maar niet voordat ik zag dat mijn voeten als van een olifant leken… BRR.

Daaag!

ps: zie de foto's