Oekrainse zomer

Ha lieve lezers,

Het begint erop te lijken dat mijn leven momenteel louter uit Oekraine ontdekken bestaat. Wandelen met de rugzak, op de fiets over heuvels, met een groep Nederlanders de toerist uithangen, in Lviv het internet bezetten. Ik ben veel van huis. Dat zijn mensen die van 9 tot 5 werken ook, maar daar is een bepaalde regelmaat bij te bespeuren. Mijn dagelijkse bazonjes zijn per dag weer anders. Dat is wel spannend, leuk en met een reden, maar soms ook wat onrustig. Ik verlang een beetje naar meer ritme thuis, voorspelbaarheid, snel internet. Ook met Tim. Maar goed, dat zit er niet zo in op het moment, ook van Tim z’n kant niet zo. Maar dat is een ander verhaal.
Mijn verhaal nu gaat over het avontuur van de Oekrainse zomer.

Om te beginnen het wandelen. Mijn wandelvrienden waarover ik eerder vertelde (die de routes uitzetten) heb ik een tijdje niet gezien: onze agenda’s lopen een beetje langs elkaar heen en soms heb ik het gevoel dat er niet altijd ’plaats’ voor mij is. Enfin, het werd tijd dat Tim en ik eens een wandeltje maakten: een paar weken geleden stapten we zaterdagmiddag in de auto en ’s avonds zaten we voor ons tentje op een berg (1800 meter ofzo) en dronken we portwijn uit een kartonnen pak. De wolken dekten het dal af en het leek of we op een groot wit bed met zachte heuveltoppen zaten.

Een paar dagen later kon ik mijn rugzak weer pakken: op pad met 7 Nederlanders die via Kentauro een Karpaten Reis hadden geboekt. Ik was de begeleidster. Deelnemers waren onder andere mijn ouders en vrienden van hun. Een bijzonder en gezellig groep, zo bleek gedurende de week. We hebben een paar dagen L’viv bekeken, toen naar Transkarpatie, een paar dagen in de Westelijke Karpaten en als klapper een bezoek bij ons thuis in het dorp. Tijdens onze eerste genietende drentelgangen door L’viv (prachtige begraafplaats, heuvel met uitzicht over de stad, koffie&gebak bij Veronika) riep men al dat het niet meer stuk kon! In Transkarpatie sliepen we bij gastgezinnen; heel geslaagd. Er werd Oekrains, Engels en zelfs Frans gesproken, recepten uitgedeeld, horilka gedronken. Gedurende 4 dagen hadden we bijzondere uitjes, zoals het bezoek aan Michel de (Duitse) buffelboer (voor behoud van de Karpaten buffel) en de schapenherders boven op de heuvel, oude synachoge, zwemmen in de rivier, exentrieke hoedenfabriek, oer-beukenbos, optreden van Hudaki band en theater door dorpskinderen. We werden rondgeleid door toffe meiden van Longo Mai, een van oorsprong Frans landbouw intitiatief met sociaal karakter.

Daarna richting Oriv, meer naar het noordwesten van de K. We hebben daar overnacht in een prachtige bergaccommodatie: een aantal cottages met uitzicht (noorden) op het vlakke land van de L’viv (provincie). De cottage die ik met Marieke deelde had zelfs een sauna! Het is daar iedaal ’hangen’: (boog)schieten, tafeltennissen, potten bakken, biljarten, paardrijden, fietsen, vissen (forelvijver…) en wandelen – onder andere naar rotsformaties van Tustan. ’s Avonds liep ik vaak de heuvel op en tuurde naar de opkomende maan en het begin van de Karpaten (richting zuiden). Ik fantaseerde dan dat ik daar met mijn rugzak overheen liep, dagen achter elkaar, met tent en camera. Steden in mijn rug.

We hebben onze reis beindigd met een bezoek aan ons dorp en het bedrijf van T&T. Ik had geregeld dat we werden opgehaald met paard en wagen; een groot succes! Bagage, 8 mensen plus chef en zijn zoon, alles paste erop. Frisse wind in de haren, wuivende granen en kleurige veldbloemen, lachende dorpelingen, warme zon. Tim vertelde in geuren en kleuren aan de nieuwsgierige bezoekers over kippenmest en de verschillende machines. Ik kon ook al veel vertellen merkte ik, leuk. Via een omweg terug naar huis, waar we ons tegoed hebben gedaan aan heerlijk eten van buurvrouw Svetlana, ’champagne’ (mijn ouders waren 36 jaar getrouwd), verse cake en accordeonmuziek van Hannah. De zon trakteerde ons op een laatste paar warme zonnestralen en de avond was gezellig met mijn ouders, Theo&Marian (zij bleven bij ons slapen), Tim en ik. De volgende dag met mama en Marian door het dorp gewandeld, en papa en Theo het veld op met Tim. Iedereen happy. De groep kwam op het vliegveld weer samen voor een laatste drankje en ’oh’ en ’ah’ hoe mooi de vakantie wel niet was.

Tim en ik hadden elkaar uiteindelijk nog maar weinig gezien, en door wederom ander bezoek liepen we elkaar een beetje mis. Dat vond ik niet zo leuk, het was een beetje kaal thuis komen. Gelukkig hebben we het donderdagavond helemaal ingehaald met port uit de Karpaten, een lekker maaltje van mijn hand, ondergaande zon, zittend op het balkon.

De Oekrainse zomer voelt zo betoverend lekker aan.