Meer van hetzelfde, maar toch verrassend
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Tilia
14 September 2009 | Oekraïne, Kiev
Eerst even wat zeggen, voor het geval mensen niet verder komen dan de eerste paar regels..: ik heb een aantal mensen toegevoegd aan de mailinglist. Dat betekent dat je elke keer als ik iets nieuws plaats op dit weblog een vermelding daarvan krijg. Mocht je dit niet willen, of op een ander email ontvangen, laat het dan ajb weten, dan haal ik je uit de lijst . Verander ik het adres. Geen probleem, en uitleg hoeft ook niet hoor!
De ontwikkelingen gaan verder. Zoals ik in mijn laatste verhaal schreef, zijn de ontwikkelingen in het dorp zo dat het onzeker is of er geboerd gaat worden op de plek waar we nu zijn. Gelukkig is het genuanceerder dan ik hier schrijf, en vele factoren spelen een rol; zowel in de zin van tegenwind en steun. We zijn niet zomaar weg! De belangrijkste troeven zijn land en gebouwen, in dit geval. Voor het land moeten we bij de mensen zelf zijn, en het lijkt dat de meeste mensen (we hebben het wel over ten minste 100 mensen, dus de inschatting is gebaseerd op contact met een handvol daarvan) positief staan tegenover het verpachten van hun grond aan Biorena. Als er geen ander bedrijf op de loer ligt. We weten dat er een ander bedrijf niet heel ver van ons vandaan zit, maar die hebben voor zover wij weten (en we weten veel..) geen interesse in deze gronden. Wel ten noorden van ons, noordelijk van Rudki.
Nu, qua gebouwen is het een ander verhaal. Daar gaat die CMK (dorpsraad, burgemeester en nog een pief in Sambir geloof ik) over. Tot nu toe ondervindt Biorena voornamelijk tegenwind van die dorpsraad (7 mensen), en dan waarschijnlijk maar een paar mensen daarvan. De rest zijn marionetten? Het is onduidelijk of die mensen op eigen houtje en voor eigen belang handelen, of dat zij ‘steun’ van anderen krijgen, zoals misschien een ander bedrijf met belang in het gebied of semi-overheid/gemeente die andere plannen heeft met het gebied, of dezelfde plannen maar op een andere manier (geen direct toezicht van de directeuren, zoals wel het geval is bij Biorena; die wonen om de hoek).
Daarnaast, het grootste probleem op het moment dat Biorena in een zwakke positie stelt is het feit dat de jongens staan te trappelen om het veld op te gaan en de winterbestelling maken (geleend uit het Duits, weet niet hoe wij dat noemen). Oftewel: winter gewassen de grond in, zoals winter gerst, en koolzaad. Voor zover ik heb begrepen groeien die dan een paar centimeter groeien (niet teweinig, niet teveel) opdat ze in de lente een voorsprong hebben. Die kans lopen ze nu wellicht mis omdat ze nog niet op let land mogen werken omdat ze nog geen pachtcontracten hebben met de mensen, omdat het andere bedrijf nog niet de pacht heft uitbetaald en voor die tijd mensen huiverig zijn nieuwe contracten aan te gaan. Het kan dus goed zijn dat die troefkaart (tijd) wordt uitgespeeld door bepaalde mensen. Op die manier loopt Biorena belangrijke inkomsten mis. Echter, mocht het nu zo zijn dat ze die winterbestelling niet kunnen doen, dan betekent dat niet dat ze meteen weg zijn. Ze kunnen dan ‘gewoon en rustig’ afwachten, en zien wat er in de komende maanden gebeurt. De dorpsbewoners zullen het het CMK ook niet in dank afnemen dat hun land niet verpacht is en de winter onbenut blijft (ik kan me voorstellen dat de meesten niet even 1-2-3 hun eigen 1,3 hectare bewerken).
Met deze ontwikkelingen gaande, zijn we gister naar een ander bedrijf gaan kijken waar grond over is… Tsja. Niet alleen de jongens moeten over de nodige flexibiliteit en ‘weerbaarheid’ beschikken.. Dit was in de buurt van Ivano-Frankivsk. Ook een prachtige stad, naar het schijnt. Hansje, heerlijke terrasjes en muziek toch?! En, dichterbij de Karpaten dan nu en aan de voet van de Dnistr. Voor Tim was dat altijd een van de belangrijkste factoren die in de buurt zouden moeten zijn, of zee.. Maar ja, dat is de komende paar jaar niet aan de orde. Tim zijn hoofd staat echter totaal niet naar een nieuwe plek bestieren, hij wil hier en nu investeren! Ja, een beetje moe is hij wel van de hele rompslomp. Het is zwaar. Anyway, het is doorbijten nu en erin blijven geloven (laatst ging ik hardlopen in een shirt van Cordaid met die kreet erop, moesten de mannen toch even grijnzen).
In ieder geval zijn er zeker mogelijkheden bij dat andere bedrijf. Althans, dat gevoel had ik en kreeg ik ook van Torben (die met 1 uur slaap nog wonderbaarlijk spraakzaam was). Tim was wat afhoudender, maar komt denk ik voornamelijk omdat het gewoon teveel is op het moment. Ik denk dat er voor mij ook in IF leuke organisaties zijn en boeiende mensen wonen, waar ik, zeker als ik beter Oekraïns spreek, mijn draai wel kan vinden. Voorlopig houd ik het hier nog even bij; er is nog niks zeker, enkel ideeën. Dus, niet teveel ‘problematiseren’ nu.
Wat trouwens interessante is: hier in het westen heb je niet die zwarte aarde waar Oekraïne bekend om is. Die zwarte grond heeft zeg maar 100 punten. De grond waar Biorena zit, en bijvoorbeeld ook in Ost Friesland te vinden is, heft ongeveer 94 punten, geloof ik. Voor de echte gelukszoeker niet genoeg dus. Maar, daar waar in UA die zwarte grond is, regent het ook veel minder dan hier en dat limiteert meer dan die 6 punten verschil. We zitten hier dus heel goed!
Hoe dit alles invloed op mij heeft is natuurlijk een verhaal apart. Ik vind het wel moeilijk al die negatieve en soms (ogenschijnlijk) tegenstrijdige verhalen aan te horen. En er dan iets van de vinden, Tim en Torben te helpen, ondersteunen of aanmoedigen, en mijn eigen ‘rol’ daarin vinden. Die is natuurlijk minimaal, al ben ik als mens en vriendin heel betrokken. Misschien is dat het wel: ik ben een soort spons die informatie absorbeert (soms ook zonder het te willen en de laatste tijd veel negatief dus), maar ik kan niks met die info. Ik heb geen ‘agency’ in dit geval: wat kan ik doen? Zelf naar de CMK, burgemeester, de mensen? Nee, dat moeten T&T doen. Wel kan ik gezellig de buurtrelaties onderhouden en babbeltjes maken in het ‘magazin’ waar ik brood haal, maar dat is het.
Verder moet ik mijn eigen leven opbouwen en dingen ontwikkelen. Soms is dat wel vermoeiend, vooral de laatste tijd lijkt het alsof de tijd zo snel gaat maar er niks gebeurt. Behalve Oekraïns leren en huisvrouw spelen! Misschien is die onvrede ook logisch, omdat ik vind dat ik nu wel die draai gevonden moet hebben, en aan de slag moet (zijn)! En dat lijkt ook te kunnen en gaan: een aantal goede contacten en zoals ik al eerder vertelde een organisatie waar ik ‘zo aan de slag kan’ (vrijwillig/betaald). Wat houd me dan tegen om daar verder echt werk van te maken, de laatste weken? Raar. Misschien omdat de afgelopen tijd zo open en vrijblijvend was, en ik nu iets heb en in moet verdiepen. Angst een richting te kiezen in deze nieuwe omgeving, of dat het niet zal voldoen aan dat beeld van ‘Tilia op avontuur’? Misschien. In ieder geval vandaag Luba gebeld (de directrice van die organisatie) en ze nodigde me meteen uit morgen te komen. Fijn. Ze sprak ook over een gender-equality training op de Krim, georganiseerd door UNPD. Tss, als ik dat hoor voel ik wel dat ik stil zit en kriebelt het om aan de slag te gaan. Ook al ben ik dus wat ontevreden over de laatste tijd, ik denk ook dat dat verder in orde is: alles heeft zijn tijd. Bij mij moet het misschien wat oppotten en dan ga ik weer als de bliksem. Dank voor de schop onder mijn kont Sel!
Het huisje is verder fijn en met elke zonnestraal in de tuin (en wapperende was) realiseer ik me het geluk hier te wonen. Zoveel ruimte, zoveel groen, zoveel (bewerkte) natuur. En een eigen huisje, samen met Tim. Wat dat betreft een punt van rust en basis gevonden, wat we beide nodig hebben. In zo’n omgeving is het niet zo erg om huisvrouw te zijn. Ik heb een aantal super fijne kookboeken (Vers uit de tuin en Moro London) en kijk bijna dagelijks wat ik kan maken. Laatst een spannende pruimensaus gemaakt, met knof, chili en sojasaus.
Het feit dat ik zoveel mijmer hier op deze openbare website is een duidelijk geval van gebrek aan goede gesprekken! Tsja, ook dat nog eens. Ik denk zelfs dat ik met dit verhaal een beetje in herhaling val.. Maar logisch natuurlijk, ik heb mezelf losgerukt van bestaande patronen waarin onder het genot van een lekker drankje en mooi muziekje over van alles en nog wat werd gesproken. Dat mis ik wel: uitdagende en creatieve mensen! Ik zeg absoluut niet dat die hier niet zijn, maar ik heb ze in ieder geval nog niet gevonden! Gebrek aan taal, maar ook gebrek aan leuke mensen hier in de omgeving.
Op de boekenmarkt waar ik laatst was ontmoette ik Taras, een schilder/advocaat uit L’viv. Een bijzondere kerel, die prima in Wageningen of Amsterdam zou passen. Een beetje een ska-punker (voorzover ik daar inzicht in heb), maar wel een lieve. Hij stond bij een standje van een uitgever van historische, sociale, culturele zaken. Ik heb bij hem een boek gekocht over de geschiedenis van L’viv aan de hand van ansichtkaarten, heel erg leuk! Ik zie mijzelf nog met dat boek in de hand door L’viv lopen. Hij gaf me zijn nummer, voor als ik eens in L’viv zou zijn en een biertje wil drinken. Heel aardig!
Verder gebeurt er ook het nodige in Nederland en soms is het jammer daar niet actief onderdeel van te kunnen zijn. Ik denk veel aan Puni en de geliefden om hem heen die hem steunen, Fieke die na lang zoeken een leuke baan heeft gevonden, de postdoc van Marije en Julia, Marleen die ook gaat samenwonen, baby’s die aan de vleet geboren worden (Judith en Nienke; bij jullie alles goed neem ik aan en een mooi kindje ter wereld gebracht?), ouders die met mij meeleven.. Geen weemoedig geklaag hoor, nee! Het is mooi hier te zijn, ik wil (bijna) niets liever. Ik ben alleen realistisch en niet alles is fantastisch en romantisch. Dat is natuurlijk in elke leven en op elke plek, maar ik ben nu op een heel spannende plek en daarom schrijf ik maar wat meer.
Zo, klaar met gemijmer nu, aan de slag! Oekraïns leren, andere emails schrijven, chococake bakken (a la Domestic Goddess), documenten lezen voor ontmoeting morgen. En de dag is alweer half voorbij, oh help..
-
14 September 2009 - 15:14
Kathelijn:
Prima hoor, op die mailinglijst! Wat een verhaal weer! Ik ga het straks na werk rustig lezen.
Groetjes vanuit zonnig Den Haag,
Kathelijn -
15 September 2009 - 10:10
Hanneke:
Ik vind het geweldig om te lezen! Jammer dat het niet allemaal zo voorspoedig gaat zoals je wilt. Ik kan me helemaal voorstellen dat jullie allemaal gewoon aan de slag willen! Nog even geduld hebben! En als ik het zo hoor dan zouden al je bezoekjes aan allerlei 'winkeltjes' heel goed voor jullie integratie in de buurt! Het klinkt idyllisch en lastig tegelijk allemaal. Ik zou graag aan je keukentafel aanschuiven voor een paar goede gesprekken en al die lekkere kookexperimenten van je!! Misschien komt dat er nog eens van.. liefs Hanneke -
15 September 2009 - 10:10
Hanneke:
PS Voor e-mailgesprekken staat mijn mailbox altijd open he.. -
15 September 2009 - 20:20
Els:
Donders, Tiel, wat een giga-lap tekst! Leuk en interessant om te lezen. We zijn NET thuis uit Riederalp [1950m. in het Wallis], ik ben dus door de tekst gevlogen. Doe ik donderdag nog eens, in rustig tempo. Neem nu ook niet meer tijd voor een briefje, dat komt ook dan. Dag Tiel, big hug voor jou en Tim.
-
16 September 2009 - 21:10
Joleen:
Hoi Tilia
Leuk om jullie belevenissen te lezen.
Veel succes met alles!
Joleen -
21 September 2009 - 20:22
Els:
Tiel, ik realiseer me dat ik geen regulier emailadres van jou heb, stuur je dat? dan krijg je een wat uitgebreider verhaal. Dag, Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley