Bike Tour Carpathians

ENGLISH VERSION BELOW

Ik ben net terug van een prachtige fietstocht door de Karpaten! Een super ervaring: fietsen door lentefrisse natuur, authentieke bergdorpen en slalommend om gaten in en koeien op de weg. Onze tocht ging langs rustige wegen, milde bergpassen en kabbelende riviertjes. Verse melk van een boerin, bergthee met honing, schuilen voor de regen in een oude koeienstal, ‘s middags heerlijke borscht (bietensoep) of goulashsoep, als afwisseling van het fietsen een wandeling door bos en bergen, en na al het zware werk: een heuse banja (Russische stoomsauna) sessie met berkentakken.

De tocht was georganiseerd door Viktor, coördinator van organisatie Bikeland. Het idee was een promotour te organiseren voor fietsliefhebbers en ‘mensen uit de branche’. Het was allemaal wat laat aangekondigd, dus de groep was niet groter dan vier. Naast Viktor was er vriend en collega Konstantin (Kostja) uit Kyiv (met zijn vriendin organiseert hij 30 fietstochten door Oekraïne), fietsfanaat Bo uit Zweden en ik. Een prima combinatie van kennis, ervaring en karakter. Het was duidelijk dat mijn (fiets)conditie wat onderdeed bij die van mijn mannelijke collega’s (vooral 64-jarige Bo had een conditie waar je U tegen zegt), maar met de kilometers groeiden ook mijn spieren en doorzettingsvermogen. Daarnaast was het geen extreem zware tocht, de hoogste passen waren ongeveer 900 meter met redelijk milde klim. We wisselden elkaar regelmatig af in volgorde en reden soms als een snelexpres door dorpen en langs verbaasde bewoners. Mijn (touring)fiets was prima, maar niet ideaal voor de tocht: een mountainbike met geveerde vork, alu-frame, lichte versnellingen en dikke banden is voor een dergelijke tocht wel een aanrader. Daarnaast was ik nog extra bepakt met mijn tent om goedkoop en ‘gezellig in mijn tentje’ te overnachten.

We hadden veel zon, enkel twee keer een flinke maar korte regenbui. ’s Ochtends ontbijt, inpakken en op weg. Geen haast. Onderweg was er vaak iets te bezichtigen: een eco-trail met info over voormalige militaire linies van oa Hongarije en Tsjecho-Slowakije en lokale flora en fauna, de oudste eiken van Oekraïne, bijzondere rotsformaties en volledige ‘homemade’ lunch bij een dorpsvrouw, een openlucht museum over lokale cultuur en (houten) huizenbouw. Ook bezochten we onderweg regelmatig hotelletjes om een indruk van kwaliteit en prijs te krijgen.

Het landschap varieerde prachtig. Het eerste deel (in L’viv provincie) was glooiend en open. Bij aankomst in de Zakarpaten provincie werd het bergachtiger en steiler. Bosrijker. De huizen waren meer uit hout gebouwd, minder auto’s. Overal geurende seringen. Af en toe fietsten we lange stukken langs meanderende rivieren en koele bosschages. We kwamen door landschap waar bijna geen mens lijkt te komen, prachtig rustig, een enkele akker op hellingen. Veel bronnen met stinkend gezond mineraalwater. Het laatste deel van de tocht, in Transkarpatie met veel Hongaarse en Roemeense invloeden, was weer vlakker met mooie rivierbeddingen waar huizen en akkers idyllisch aan elkaar gerijgd liggen.

Met Viktor, Kostja en Bo was het super. Natuurlijk wat aan elkaar wennen, maar al snel was het vertrouwd en gezellig. We praatten van alles door elkaar heen: Engels, Oekraïns, Pools (Bo was getrouwd met een Poolse), Russisch. Bij aankomst na een dag fietsen genoten we met de laatste zonnestralen van een fris biertje en bestelden een flinke portie avondeten. Aardappelen, polenta, vareniki (soort ravioli), goed vlees, verse salades, dikke soep. Een paar avonden hebben we ons verwend met een heet bad of banja (Russische stoomsauna). De banja was echt een ervaring, en geen makkelijke. Bij aankomst dachten we dat er wat mis was; het was binnen nog zo koud. Alles in orde, zei Sergei, banja meester (geleerd in Siberië) in shorts en met wollen muts. We namen plaats op de houten banken en wachtten af wat Sergei zou gaan doen. Hij worp een houten lepel water een hete buis in die vol lag met hete stenen. De stoom werd als drakenvuur de banja in gespoten! De temperatuur en luchtvochtigheid stegen sterk. Na een dik kwartier haalden we een frisse neus, maar in het koude bad mocht niet. Daarna was het tijd voor de individuele sessie: Bo begon. Op de buik gelegen, met voeten op een houten blok. Er werd weer water in de buis gegooid en Sergei stond op een krukje naast Bo. Zijn hoofd reikte bijna tot het plafond, waar het moordend heet is. Vandaar de wollen muts, die isoleert. Met twee bundels bladertakken zwiepte Sergei over de benen, billen en rug van Bo. Pijnlijk gesteun was het resultaat. De sessie bestond uit 3 momenten van ongeveer 8 minuten. Tussendoor sprong Sergei in het koude water en lag Bo uit te puffen in de hitte. Ik ging als tweede. Een beetje spannend vond ik het wel; hoe voelt dat zo heet? Het was heel heet, maar ook houdbaar en lekker. Gek genoeg. Het slaan en zwiepen van de bladeren is heet, maar trekt snel weg. Bij de tweede ronde krijg je een in koud water gedompelde bundel bladeren op je hoofd, lekker verkoelend. Als je denkt dat het voorbij is wordt je nog even op je rug gedraaid en wordt de voorkant bewerkt. Argh! Maar dan is het tijd om in het koude water te springen. Althans, springen. Ik was vrij duizelig en van een sierlijke duik in ijswater kwam het niet. Daarna wikkelt Sergei je, al liggend op een houten bed in de frisse avondlucht, in een witte doek om af te koelen, en staar je naar het zwiepen van de takken. Of zwiepen ze niet en zie je ze vliegen? Waar dit nou allemaal goed voor is, vroeg een vriendin? Nou, je poriën gaan open en het vuil kan eruit, en na afloop voel je je heerlijk loom maar toch ook opgepept.

Al met al een heerlijke fietstocht waarin ik weer een ander stukje Oekraïne heb ontdekt. Zowel het landschap als de manier er van te genieten – fietsend door Oekraïne, wie verwacht dat nu? Met de trein vanuit Mukachevo gingen we terug naar L’viv en Kostja naar Kyiv. Ik stapte in Stryi uit en fietste de laatste 25 km naar huis. Het werd al donker met prachtige lucht, maar niet fris. Het was een beetje onwennig alleen te zijn, maar als eerbetoon aan mijn nieuwe vrienden heb ik hard gefietst. In iets meer dan een uur was ik thuis. Voldaan, zweterig en blij.

ENGLISH
I just returned from a wonderful cycling tour through the Carpathians! A super experience: cycling through spring-fresh nature, authentic mountain villages, avoiding potholes in an cows on the road. Our journey carried us along quiet roads, mild mountain passes and rippling river streams. Fresh milk from the farm, mountain tea with honey, seeking shelter against the rain in an old barn, having borscht (red beet soup) or goulash soup for lunch, taking a walk through forest and mountains for a change, and after all the hard working: a true banja (Russian steam sauna) experience with leaved branches. A great tour for cycling and nature lovers in authentic Ukraine!

The trip was organised by Viktor, coordinator of the organisation Bikeland. The idea was to organise a promo tour for cycling lovers and people from within ‘the branch’. Due to announcing a little late we were with four persons only. Besides Viktor there was friend and colleague Konstantin (Kostja) from Kyiv (with his girlfriend he organises 30 tours through Ukraine), cycling fanatic Bo from Sweden and me. A fine combination of knowledge, experience and character. It became soon clear to me that my condition wasn’t as good as my male colleagues (especially 64-year old Bo has a condition to respect), but with the kilometres my muscles and perseverance grew. Besides that, it wasn’t an extremely tough tour, the highest passes were about 900 meter with relatively mild climbing. We often exchanged the order in which we cycled and sometimes passed-by villages like an express train. My touring bike is fine, but for such a tour not ideal: a mountain-bike with front wheel suspension, alu frame, light gear shifting and thick tyres is recommended. Besides that I was packed with my tent to be able to have cheap and ‘cosy in my tent’ overnights.

We’ve had a lot of sun, only twice a tough but short rain shower. We had breakfast, packed our stuff and left. No rush. On the road we often visited interesting sites: an eco-trail with information about previous military lines from ao Hungary and Czechoslovakia and local flora and fauna, Ukraine’s oldest oak trees, special rock formations and enjoying a village woman’s completely homemade lunch, an open air museum about local culture and variety of (wooden) houses. We also often visited guesthouses to get an impression of quality and prices.

The landscape varied beautifully. The first part (Lviv province) was rolling and open. Arriving in Zakarpatia province it became more mountainous and steeper. Woody. The houses were more built from wood, less cars. Everywhere smelling lilacs. Every now and then we cycled along long stretches of meandering rivers and cool groves. We came through landscapes where only few people seem to come, wonderfully quiet, a few fields on the slopes. Many sources with stinky healthy mineral water. The last part of the tour, in Transcarpathians with many Hungarian and Rumanian influences, was again flatter with beautiful riverbeds where houses and fields are idyllically strung together.

With Viktor, Kostja and Bo we enjoyed a lot. Of course we had to get used to each other, but soon enough it felt like knowing each other well and we had fun. We talked many languages at the same time: English, Ukrainian, Polish (Bo was married to a Polish woman), Russian. After a long day cycling we drunk a cool beer enjoying the last sunrays of the day and ordered a good portion for dinner. Potatoes, polenta, vareniki (a kind of dumplings), good meat, fresh salads, thick soups. A couple of evenings we have enjoyed taking a hot outside-bath or banja (Russian steam sauna). The banja was a real experience and nota n easy one! Arriving in the banja we thought something was wrong; it was still so cold. Everything all right, said Sergei the banja master (learned the profession in Siberia) in shorts and with woollen hat. We took place on the wooden banks and waited for what would happen next. Sergei threw a wooden spoon with water into a tube that was full with hot stones. Like dragon fire, the steam was spouted into the banja! The temperature and humidity raised strongly. After 15 minutes we went out to relax a bit, but were not allowed to jump into the cold bath. Then it was time for the individual session: Bo went first. Laying on the belly, feet on a wooden block. Again water was thrown into the tube and Sergei stood on a crutch next to Bo. His head almost reached the ceiling where it is very hot. That’s why the woollen hat, it isolates. With two bundles of leaved branches he swished over Bo’s legs, bottom and back. Painful groaning was the result. The session existed of 3 parts of approximately 8 minutes. In between Sergei jumped into the cold bath and Bo ‘relaxed’ in the steamy heat. I went second. I was a bit tensed: how will it feel, the heat? It was very hot, but manageable and also nice. Strangely enough. The hitting and swishing is hot, but resigns fast again as well. During the second round Sergei gave a bundle of cold wet leaves on top of my head. When you think it is all over, you are turned around and the front gets a short treatment. Argh! But then it’s time to jump into the cold water. Ah well, jumping. I was quite dizzy and gracefully jumping into the water was no option. After that Sergei lays you down on a wooden bed outside and wraps you into a white cloth to cool-down and look at the movements of the branches. Or maybe they don’t move and you are just a bit confused? What is all this suffering good for, a friend of mine asked? Well, due to the opened pores the dirt can go out and afterwards you feel lovely heavy but also pepped up.

All together it was a wonderful cycling tour during which I have again discovered another beautiful part of Ukraine. Both in terms of landscape and way of enjoying – cycling through Ukraine, who expects such a thing? From Mukachevo we took the train back to Lviv and Kostja continued to Kyiv. I got out in Stryi and cycled the last 25 km back home. It slowly got dark with a beautiful sky, but it wasn’t cold. It was a bit strange to be alone again, but as an honour to my new friends I cycled fast. Within a bit more than one hour I arrived home. Proud, sweaty and happy.

PS: het artikel in de Telegraaf waar ik vorige keer over schreef: http://www.telegraaf.nl/reiskrant/9547400/__Schone_slaapster_van_het_oosten__.html?p=5,2