Tussen Roerig en Rustig

20110801

De eerste augustus. Dat voelt als een onontkoombare voortgang van de zomer. Al bijna het einde. Dat klinkt dramatischer dan ik het bedoel. Vroeger wenste ik me aan het begin van de zomervakantie dat het nog twee weken zou duren voordat het echt begon; ik wachtte liever nog iets langer op iets moois dan dat ik er middenin zat en genoot, maar besefte dat het bijna voorbij was. Niet echt ‘zen’. Ik heb daar nu soms nog steeds wel last van, al moet ik zeggen dat het gevoel niet zo sterk is met zo’n regenachtige zomer en ik mijn tijd redelijk zelf kan indelen. Het is altijd zomervakantie als ik dat wil. Anderzijds, of daardoor, is dat idee van ‘en nu kan ik eindelijk genieten’ niet meer zo sterk. Ik geniet veel en het hele jaar door. Ook de winter is mijn vriend geworden, ik heb er eigenlijk nu al zin in. Die ongelofelijke stilte en maagdelijkheid (wat een dom woord) van de eindeloos witte bergen.

Maar even terug naar het hier en nu, en zelfs het ‘wat was’. Een paar dingen van de afgelopen maanden wil ik vertellen. Zo ben ik sinds april/mei bij Dzherelo gestopt. Het liep al een tijdje minder – we wachtten lang op antwoord van mogelijke sponsors, ik wilde meer met en van collega’s dan zij prettig vonden of aankonden, het soort werk (management) motiveerde mij niet heel erg, ik voelde me inhoudelijk niet zo uitgedaagd, ook niet door collega’s, betaling was heel gering. Oftewel, tijd om knopen door te hakken.
Tegelijkertijd was ik meer en meer betrokken bij de Karpaten en toerisme – mensen begeleiden, zelf de bergen in en besef dat er weinig Nederlanders de Karpaten in gaan. Daar zit een gat, dacht ik, en ik wil dat wel dichten! Wat op papier een gestroomlijnd proces lijkt, was in werkelijkheid een hoop aangerommel en verkennen, maar uiteindelijk was de uitkomst van mijn besluit dat ik een website liet bouwen, mensen raadpleegde om mijn ideeën verder vorm te geven en ‘het veld’ in ging om meer Oekrainers te leren kennen die iets met groen/actief toerisme doen – gidsen, transport organiseren, guesthouse runnen, fiets- of wandelpaden uitzetten, maar ook muzikanten en ambachtslieden van traditionele ambachten. In het kort komt het erop neer dat ik Nederlandse en West-Europese toeristen in het algemeen wil verleiden een mooie vakantie in de Oekraïense Karpaten te ondernemen. Er zijn grofweg drie soorten vakanties: wandelen/trekking (ook in de winter), fietsen, natuur-cultuur. Overigens kan je ook heerlijk een dagje om L'viv fietsen - voor degenen die geen tijd hebben voor de Karpaten. (de website kondig ik aan als die klaar is)

Nog steeds zit ik voor mijn gevoel voornamelijk in die verkenningsfase. Er is veel uit te zoeken en ik merk ook dat ik een reis goed doordacht wil hebben. In Oekraïne zitten kunnen verrassingen opduiken waar ik een toerist die een weekje Oekraïne komt verkennen niet op wil trakteren. (Hier bedoel ik overigens niet iets met criminaliteit of onveiligheid mee. Na twee jaar vind ik Oekraïne een vrij veilig land, ik loop makkelijk ’s nachts door L’viv of ga hardlopen langs eenzame stukken. Oekraïne is een corrupt land en ook vrij crimineel, maar het gaat hier dan om georganiseerde misdaad op grotere schaal. Naast de standaard tasjesdief en politieman die je een poot wil uitdraaien met een of ander flauw argument, is het voor toeristen een relatief veilige bestemming.) Daarnaast is het ook een land waarin contacten en vertrouwen langzaam groeien en informatie niet zomaar voor het oprapen ligt. Enfin, ik weet inmiddels veel en kan tig soorten reizen opstellen. Daar ligt ook deels het probleem: Tilia wil teveel… Een paar prioriteiten op het moment: emails beantwoorden, website afmaken, promo-tour in Nederland eind oktober voorbereiden, nadenken over bepaalde zakelijke kanten (verzekeringen, boekingen), proberen wat artikelen te kunnen plaatsen.

Zelf zit ik ook niet stil. Ik was begin juli in Nederland om mijn oma’s 95-jarige verjaardag te vieren en mijn ouders te helpen met verhuizen – die zijn voor drie jaar naar St Maarten vertrokken. Mama heeft daar een baan als docente gezondheidszorg op een middelbare school gekregen. Papa is met veel enthousiasme meegegaan en houdt zich op verschillende manieren bezig met NME (natuur- en milieueducatie) en biodiversiteit. Heel trots op mijn ondernemende ouders! Daarna met ‘de meiden’ Selle, Marleen en Marloes naar Polen gegaan waar we de Beskiden hebben bewandeld. Heerlijk – een volle week samen! Het mooie is dat we allemaal van wandelen, wildkamperen, wassen in een beekje en natuur houden, wat ervaring hebben en een (tweede;) pak snikkers ook nog wel in de tas past. Het was echt heerlijk. Ik kwam ongeveer tegelijkertijd met de ouders van Tim bij ons aan. Zij reisden met hun VW-bus door Oostenrijk en Hongarije om vervolgens een week bij ons ‘te staan’. De laatste dag zijn we richting de Karpaten gereden. Daar wat gewandeld en een mooi plekje aan de rivier gevonden. Vuurtje gemaakt, biertje, sjashlik en rustig genieten. De volgende ochtend een voorzichtige duik in de rivier, ontbijt en terug naar huis. Een mooi bezoek.

Ik ben blij weer thuis te zijn. Teveel van huis is ook niet goed. Ik verlies de band met thuis dan een beetje. Ik werk nu veel achter mijn computertje en probeer orde te scheppen in de emails en lijntjes die ik allemaal heb uitgegooid. We hebben inmiddels goed internet, wat fijn zeg. Het huis een beetje op orde maken en houden. Mijn moestuintje staat er goed bij (venkel!), maar ik moet eigenlijk onkruid wieden.

Tim en Torben zijn druk met de oogst. (nog…) Geen crazy nachtwerk gelukkig. De koolzaad is weg, nu de tarwe, gerst en later rogge, boekweit en soya nog. En de aardappelen. Helaas loopt het nog niet helemaal naar wens – veel regen de afgelopen weken. Moeilijk het veld op te komen. Ook Duitsland kampt daarmee, weet ik. Daar schijnen boeren haastig combiners te kopen die niet op normale wielen lopen, maar op rupsbanden zoals van een tank. De komende dagen verwachten we goed weer – tijd om de boel binnen te halen! Ook de aardappelen doen het goed, wat een verschil met vorig jaar zeg! Dan ben ik wel een beetje trots op die jongens. Alles dik en groen, volle rijen. Al kruipt de fitoftra wel langzaam op. Zowat alle ‘veldjes’ (die zijn niet zo klein, maar ik zeg veldjes om het verschil met de velden die T&T bewerken aan te duiden) van de mensen uit de dorpen hebben fitoftra. Ik snap dat niet zo goed: men steekt zoveel energie in het planten van de aardappelen, maar lijkt nauwelijks de fitoftra te bestrijden. Ik ben nog steeds geen voorstanders van lukraak gebruik van bestrijdingsmiddelen, maar in dit geval heeft men bijna niks meer over. Het geld dat men lijkt te besparen op kopen van bestrijdingsmiddelen moet men nu uitgeven aan het kopen van aardappelen.

We hebben al verschillende aardappelsoorten van onze velden gegeten, heerlijk! Zondag een salade oa van dagverse aardappelen, boontjes, venkel en peterselie gegeten. Ook al meerdere courgettes geoogst. Hoei, wat een rijkdom.

De komende maanden voornamelijk thuis. Althans, wel de nodige uitjes naar de bergen vermoed ik. Dit weekend help ik mee met het opknappen van een berghut, en plak er een paar dagen wandelen en gidsen ontmoeten aan vast. Eind augustus zal ik als mede-begeleider meegaan op een Karpaten-fietstocht met een Zweedse groep (weer met Kostya en Bo!), en organiseer ik voor reisburo Eurocult een weekend voor klassieke muziek geïnteresseerden (via Han van Tulder). Dan hoop ik dus half/eind oktober in Nederland te zijn om bij verschillende (outdoor-, fiets-, kaarten-) winkels een lezing oid te geven, brochures te verspreiden en mensen lekker te maken voor een eerste sneeuwschoenen tocht of lente fiets- of wandelvakantie. Begin november begint in principe ook de winter voor de boeren. Dan opteer ik bij Tim een paar dagen om erop uit te gaan en samen te geniet.

Pff, wat een verhaal over plannen en planning zeg. Als ik even de zelf-psycholoog mag uithangen: het zijn roerige tijden. Dan zoek je houvast aan plannen, ideeën en wensen. Ik althans, nu. Voor mezelf, maar ook om anderen te laten zien. Een mooi, maar vermoeiend proces. Anderzijds – een bepaalde ontwikkeling in mijn leven die blijkbaar nodig is om balans te zoeken (en hopelijk vinden) in bepaalde zaken. Dat had ik ook wel gehad als ik in Nederland was gebleven, maar anders. Daarom: ik kan er weinig zinnigs over zeggen en ga maar eens een rondje rennen. Daaag!