Vakantie van een Vliegende Hollander

20100821 Weblog – Een maand vakantie!

Heerlijk, het is augustus en ik heb vakantie. Een kort verslag.

Begin augustus ging ik naar Italie om Elena op te zoeken. We hebben elkaar in 2003 in India leren kennen en vorig jaar pas weer voor het eerst gezien. Zij kwam op bezoek in Nederland, waar ik de Weerribben, Amsterdam en Amersfoort heb laten zien. Het was heel gezellig en ik besloot haar snel weer te bezoeken. Zoals het in Italie hoort te zijn was het ook: heerlijk, warm, lekker eten, veel toeristen. We zijn eerst naar haar ouders gegaan, die op het platteland buiten Firenze wonen. En hoe! Op een heuvel, olijfbomen in de tuin, eigen olijfolie door de sla, uitzicht op Toscane. De buren hebben schapen, de andere keffende hondjes, en weer anderen geiten en een koe. Grappig, het leek wel een mix tussen Nederland en Oekraine. Men heeft er namelijk ook luxe auto’s en mooie huizen. Een mooi leven zo kwam het me voor.
We hebben gewandeld door de heuvels, op zoek naar uitzicht, rivieren en watervallen waar ook Dante door betoverd was. Ook heerlijk gezwommen in een uitgebaggerd meer. Helaas begaf de auto van haar moeder het halverwege en zijn we een dag bezig geweest met terugslepen, onderzoeken en wachten.
Na een paar dagen naar Rome waar ze werkt bij Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). Daar met haar collega’s de stad in gegaan en pizza en gefrituurde courgette bloemen (met ansjovis en mozzarella) gegeten! Na het eten met de scooter (de echte Rome ervaring) de heuvel op, waar we een digestieve dronken met achtergrond muziek (kletterende fontein) en uitzicht op Rome. Ik heb die dagen daarna wat rond gewandeld, en helaas veel in internet cafe’s doorgebracht. Ik had een probleem met mijn visum en vreesde niet meer makkelijk Oekraine in te komen. Uiteindelijk ging dat allemaal goed. De laatste avond hebben Elena en ik samen op een terras doorgebracht, babbelend als oude vriendinnen.

Bij thuiskomst vrijdag avond heb ik Olenka gebeld. Zij is van de organisatie Karpatsky Stehski – Karpaten wandelpaden (http://stezhky.org.ua/?m0prm=50). De Karpaten is een bergregio in het zuiden van Oekraine (onder de 3.000 meter). Twee weken eerder ging ik voor het eerst mee. Ze traceren oude paden van jagers en herders op basis van gedetailleerde Poolse kaarten en GPS. Uiteindelijk brengen ze die informatie samen in wandelkaarten. Ook brengen ze regelmatig materiaal mee de bergen in: verf om paden aan te geven, metalen palen die de grond in worden geslagen en bordjes.
Maar goed, vrijdag avond dus. Ik at snel een soep en aardappelen bij mijn hoek-restaurantje, pakte mijn wandelspullen en reed naar het dorp. Daar Tim kort gezien, en om 7 uur ’s ochtends bracht Torben mij naar de bus. Daar trof ik Olenka en we reden samen zuidelijk naar Kalush, waar grote Vasyl op ons wachtte en we de anderen ophaalden. Na een rit die steeds hobbeliger werd en met borrelende koelvloeistof van zijn stevige Lada Niva (4x4), begonnen we om twee uur met wandelen. Rugzak op, eten mee. Olenka en grote Vasyl een richting op, wij een andere. Aan het eind van de dag, na een prachtige wandeling over de rug van de bergen (1100 meter) en zwemmen in meertje, troffen we elkaar bij de hut van een koehoeder en zijn zonen. Die wonen daar in de zomer drie maanden per jaar. Bij kaarslicht dronken we port, maakten muziek (althans, ik deed niet meer dan in de fluit spugen en onregelmatig aan de harmonika trekken) en aten wat. We sliepen in de gang, onder de gedroogde paddestoelen. De volgende dag verder wandelen, wederom zwemmen in een meertje (gaaap) waar wonderlijk veel mensen waren, bessen plukken, paddestoelen zoeken, kaas bij een herder kopen en melk bij een boerin drinken. Kan het idillischer?

Na dat weekend heb ik heerlijk in het dorp gehangen. Ik rond een ‘genderartikeltje’ af voor het Nederland-Oekraine Magazine, dat in herfst 2010 wordt gepubliceerd. Uitdagend, want het is een boeiend onderwerp waar ik in moet afbakenen en een journalistieke schrijfstijl ontwikkelen. Ook heb ik twee Nederlanders die op vakantie waren via Bolsjoj Reizen een halve dag in de dorpen zuidelijk van L’viv rondgeleid. Een heel leuke dag, waarin we op de koffie met cognac werden uitgenodigd en de kerk konden bezichtigen. En ik help her en der met de oogst (nu granen, later boekweit, soja en aardappelen): Torben gezelschap houden op de combiner (die zit daar van 11-22 uur), diesel naar de trekker op het veld brengen (stel je voor: een vat op de Jeep waar 900 liter in gaat en een trekker die 240 liter slurpt..), eten en koffie brengen, emails checken. Met Torben op de combiner (Claas Lexion 440 voor de nieuwsgierigen) is leuker dan gedacht. Tijd om te babbelen, te leren van de verschillende soorten granen en verschillende manieren om te oogsten, te genieten van prachtig licht aan het eind van de dag en zelf te rijden!! Hij zegt dan gewoon, ‘hier, kan jij even rijden, dan ga ik buiten aansturen’. Maar eerlijk gezegd is het ook niet zo mega lastig (tenzij je zenuwachtig wordt van het feit dat je een X.000 euro machine rijdt..): alles is elektrisch. Je gebruikt niet eens je voeten om te koppelen, het enige dat je gebruikt is een soort joy stick. Zo had ik in een keer de haspeler (ik ken het Nederlandse woord niet) gekoppeld aan de combiner, die voor gedragen wordt (en feitelijk de granen in de combiner grijpt en snijdt). En dat is nog niet zo makkelijk hoor. Die dag daarna zat ik ’s avonds in een keer op de John Deere (trekker), en gister echt een klein stukje combiner gereden om gerst te oogsten. Andrei die de gerst ophaalt, weegt en naar opslag brengt moest wel een beetje ongelovig lachen. Leuk hoor, boerin spelen! Tim is veel bezig met andere dingen, zoals de verkoop van de granen, ervoor zorgen dat ze in de opslag niet te warm worden (speciale ventilator nodig en regelmatig omscheppen), dat ze gereinigd worden (nu is er vaak nog veel onkruid bij dat de vochtigheid van het graan verhoogd en dat is niet goed voor verkoop), documenten voor bio velden klaar maken, dingen met de boekhoudtster regelen, trekkers repareren, etc.

(31 augustus) En dan is er nog Roemenië! Ik kom net terug van een bezoek aan Katrien die in Brashov haar stage bij WWF doet. Ik reed uiteindelijk met de auto omdat trein- en busverkeer onregelmatig ging. We troffen elkaar noordelijk van Brashov, in Targu Mures waar we naar het festival Peninsula gingen. Heerlijk gedanst op Parov Stellar Band (bekend van Catgroove), Gorillaz Sounds System, Fedde la Grande (uit Utrecht) en Suie Paparude (een gave rap / techno band uit Roemenie). Om 2 uur deden mijn benen het niet meer, maar toen we bij de danstent aankwamen kwam er wonderbaarlijk genoeg weer leven in het geheel. De volgende dag moesten we opkrassen en hebben vooral geslenterd en koffie gedronken. Aan het eind van de dag ergens een rustig plekje in de natuur gevonden en daar overnacht. Wederom weinig slaap: ik heb mijn jaarlijkse portie doodsangsten wel weer binnen. Soms neemt mijn fantasie een heftig loopje met me die ik nauwelijks kan bedwingen. Katrien was ook bang (zeker toen ik heel snugger opmerkte dat het hele dorp heeft gezien dat wij om 8 uur ’s avonds een doodlopende weg in rijden..), maar ook heel dapper en na ons besluit wilde ze ook niks meer over twijfels horen. De volgende dag zijn we (redelijk uitgeput) naar een toeristisch oord (Sovata) gereden waar een bijzonder zout meer ligt in de vorm van een neergeschoten beer. Daar hebben we in het grootste hotel genoten van het zwem- en zoutbad en de sauna’s. Zeer on-Wagenings vonden we, maar wel lekker. Maandag vertrok ik alweer, en Katrien ook. Het was een heerlijk weekend. En het voordeel van met de auto gaan is dat ik die kon volladen met strengen rode ui, geroosterde paprika’s, Ursul bier, maïs, pruimen, Karpaten honing en appels. Ik voelde me heel bevoorrecht zo met een auto van land naar land te kunnen gaan.