Wit, Weg, Weerzien

20091217

Ik zit weer aan mijn keukentafel .. en schrijf een rapport voor mijn werk. Morgen ga ik terug naar Nederland. Eigenlijk voelt dat allemaal niet zo heftig, ik ben niet zo ver weg, maar toch een fijne gedachte. Familie, vrienden, een douche waar ik in kan staan en niet vastvries, lekkere kaas, salade zonder maiyonese (of in ieder geval goede), geen gaten in de wegen. Help, maar ook verkeersregels, luxe problemen, snelheid van leven. Ach, niks is heilig, ook mijn observaties en ervaringen niet.

Het is hier sinds een paar dagen redelijk wit, al is vanaf vanochtend echte sneeuw te zien. Het waait ook redelijk flink en de witte vlokjes vliegen door de lucht. Op het veld waar ik op uitkijk scharrelt een groepje rare vogeltjes rond, al meer dan een uur. Eerst dacht ik dat het een mollen familie was, maar dat lijkt mij toch wat sterk. Ben, idee? Het is overigens niet helemaal wit: de zwarte klonten aarde steken nog stoer boven het wit uit, groene sprietjes tarwe als je goed kijkt, kale bruine bomen. Het is eigenlijk een fijne sfeer zo, maar ben ook blij dat ik niet met de auto naar L’viv hoef. Het zal wel glad zijn. Gister van T&T een theorie lesje remmen en sturen bij gladde gekregen. Vind het niet erg dat ik dat nog even niet hoef toe te passen.. Ook voel je hier de feeststemming langzaam beginnen. Hier is een andere religieuze ‘feestkalender’ en alles komt twee weken later. Sinterklaas is de 19e, kerst 6 januari en oud en nieuw weer een week later. Mensen in de dorpen beklagen zich dat de kado’s zo duur zijn. Mijn buurvrouw moet kado’s kopen voor haar twee zonen en kleinzoon, misschien ook voor haar neefje? Ik geloof dat ze redelijk teleurgesteld uit Sambir terugkwam, zonder kado’s..

Geld blijft hier wel een issue. Ik verdien zelf ook erg weinig en kan daar niet van rond komen. Ik verdien de helft van wat de boekhoudster van Biorena verdient, en die vrouw is zo lui als wat en verknalt daardoor een hoop! Dat het salaris laag is op Dzherelo wist ik al vanaf dag een, maar toch is het schokkend. Mensen hebben allemaal een tweede of zelfs derde baan; de mensen die elders een beter betaalde baan kunnen krijgen pakken die kans vaak. Logisch als je ook nog een gezin moet onderhouden. En dat terwijl het zo’n gerenommeerde organisatie is (maar niet als zodanig erkend door de eigen overheid omdat het niet past binnen hun beleid: educatie is voor gewone kinderen en andere moeten in het ziekenhuis / internaat worden behandeld. Wat nou integratie?). Ik heb daar nog wel een kluit aan; waardoor kan het salaris van de mensen niet per jaar iets meegroeien? Ligt het aan onze manier van fondsen aanvragen, projecten schrijven (wordt daar delen van salaris uit betaald?), nieuwe contacten opdoen, overheid be-lobbyen de instantie te erkennen, etc?

Het werk op Dzherelo is spannend en niet makkelijk. Al babbel ik lekker in het Oekrans, echt goed to the point komen is lastig en weerhoud mij soms om mensen te benaderen. Lastig. Sommigen kunnen wel wat Engels of Duits en dat is heel fijn. Maar het is een uitdaging van mijn analyses nu een plan van aanpak en implementatie te maken. De afgelopen maand heb ik namelijk werk van vorige consultants gelezen, mensen en hun werk leren kennen, en bij de managers en directeur een gestructureerde vragenlijst afgewerkt. Mijn analyse en planning voor volgend jaar heb ik dinsdag in een bijeenkomst gepresenteerd en feedback op gekregen. Goed ontvangen en we gaan verder! Ach, het is niet makkelijk voor ze hoor. Maar een prachtige organisatie, dat is mij wel duidelijk! En dan te bedenken dat dit de enige in Oekrane is.. De andere kinderen worden nog steeds in internaten gestopt, vastgebonden, overlijden omdat men niet weet hoe het kind te voeden of drinken geven. Ik kan niet bevatten om hoeveel kinderen en families en leed het gaat.

Afgelopen week kam ook Sinterklaas op bezoek met een toneelstuk. Zoals wij Sint en Piet hebben, is het hier Sint en zijn engeltjes. Hij schijnt ook uit de hemel te komen, en niet uit Spanje. Jammer, dan heb je nooit de angst/hoop meegenomen te worden naar het warme zuiden... De kinderen en jong volwassenen vonden het allemachtig spannend, zeker toen Sint en zijn gevolg naar de achterkant van de zaal kwamen voor een groepsfoto. Zo dichtbij! Het was wel een mooie voorstelling, met Batman, Spiderman, Sponge Bob en een Hollywood chick.

Ook heb ik afgelopen woensdag met een sessie voor ouders ‘meegedaan’. Deze moeders komen twee keer in de week een uurtje: de kinderen gaan dan onder begeleiding spelen, zij zijn autistisch of hyperactief, en de moeders praten met begeleider Oksana. Ik vroeg de moeders waarom ik alleen maar vrouwen zag; waar zijn de mannen? Die werken, en zij zijn werkloos. Wie moet er anders voor de kinderen zorgen? Oma kan het ook niet allemaal aan, zo’n kind met speciale behoeften, op de kleuterschool van Dzherelo is ook geen plaats of zijn ze nog niet aan toe, en op de gewone kleuterschool worden zijn niet toegelaten omdat ze problematisch zijn of een document hebben dat bewijst dat zij gehandicapt zijn. Ze vinden Dzherelo bij uitstek de perfecte organisatie, sommigen zijn verhuisd van andere steden, omdat er professionele begeleiding is voor het kind, en vooral acceptatie en liefde voor kind en ouder. In ziekenhuizen wordt je aangeraden het kind medicijnen te geven en thuis te houden of in een internaat te doen. Huppakee, weg ermee. Ze vragen hoe het in Nederland is. Ik vertel dat qua acceptatie wij misschien wat verder zijn en er zelfs concepten zoals (door overheid gesubsidieerde) zorgboerderijen, bakkerijen, etc zijn, maar dat dit voornamelijk voor mensen met een verstandelijke handicap is,voor zover ik weet. Maar, dat ik ook ik niet heel veel gehandicapte mensen op straat zie, wij hebben ook onze ‘internaten’, maar precies weet ik het niet. Is dat ook verkeerd, nee, het is goed speciale behandeling te krijgen. In essentie gaat het erom dat mensen zich kunnen ontwikkelen die voor hun het beste is. Sommigen hebben nu eenmaal veel begeleiding en verzorging nodig, kan dat anders dan thuis of in een speciale opvang? De vrouwen vertellen dat competitie op de werkmarkt groot is en veelal wordt bepaald door de dikte van je portemonnee. Er zijn op Dzherelo een aantal universiteitsstudenten (zij doen zelfstudie en wekelijks komt er iemand van de uni om les te geven), maar zij krijgen geen job omdat ze ‘niet normaal’ zijn. De moeders zouden graag langer en vaker op Dzherelo komen met hun kinderen; de rest van de tijd gebeurt er niks. Sommigen zouden er zelfs voor willen betalen! Ik vraag of ze bij elkaar thuis komen en de kinderen laten spelen, een soort voortgang van hetgeen hier gebeurt (socialisatie proces). Alles beter dan wachten op verbetering van Dzherelo (die wel wil verbeteren maar geen geld heeft..), stel ik voor.. Nee, de kinderen zijn hier in handen van specialisten, die weten hoe zij om moeten gaan met de kinderen zijn de eerste reacties. Hmm, een lastige situatie. Maar zeg ik, het is toch mooi dat de kinderen elkaar ook in de vertrouwde omgeving van thuis ontmoeten, en trouwens, jullie hebben de afgelopen tijd ook wel wat geleerd van omgang met autistische kinderen. Misschien kan je in overleg met de specialisten kinderen thuis laten spelen. En, als drie kinderen samen komen bij een moeder, kunnen de andere twee moeders werken. Hmm. Er werd over nagedacht.. Leuk, ik hoop ze in februari weer te zien.
Ook help ik wat met de cordinatie van een Montessori project. Dat is september gestart met het idee in de kleuterschool van Dzherelo te introduceren (2 klasjes), en later ook naar de overige schoolklasjes (4). Dat loopt echter niet zo vanzelf en verwachtingen van taken en verantwoordelijkheden moeten beter worden afgestemd, idealiter als men aan de klus begint.. Nu goed, aangezien dit project wordt aangestuurd door twee Montessori experts uit Nederland, kan ik wellicht een communicatieve brug slaan. Langzaam ontvouwen zich verschillende taken voor mij. Echter, niet teveel hooi op mijn vork nemen, want hoofdtaak is het organisatorische geheel, maar die inhoudelijke betrokkenheid vind ik wel leuk.

Dank voor jullie leuke reacties op mijn weblog! Ik vind het zelf ook fijn te schrijven en reflecteren, maar met een enthousiast publiek des te beter! Ik wens jullie mooie dagen met familie en vrienden, met sneeuw en warmte, op verschillende delen van de wereld. Carly, Maarten, Lieselotte en Guido, Marleen en Wietse, Gerald en Sofie, ook jullie zijn ver weg en komen misschien niet naar Nederland voor de kerst hectiek. Een goed begin gewenst van een nieuw jaar met mooie (soms iets te spannende..) uitdagingen!
Tim en ik zijn vanaf eind december een maand in Zuid Afrika; wij bezoeken zijn zus die daar sinds een dik jaar woont. Een grote luxe inderdaad (ook al eet ik veel lokale producten, mijn ecologische voetafdruk wordt er niet beter op), zeker omdat ik het net over geld (problemen) had. Mijn euro buffer maakt mijn leven hier soms toch nog een beetje onrealistisch, met een paar tenen sta ik veilig in Nederland en wip ik zo allerlei grenzen over... Begin Februari ben ik weer terug in Oekrane.

Daag!

ps: een tip voor alle mensen die mijn stukken te lang vinden: print het uit en lees het in de trein, bank, wachten bij de dokter of in de rij van de (Kerst) kassa. Bellen is duur en telepathie werkt niet, dus die goede oude email zal het zaakje moeten klaren.