Dichter bij de bergen

Lieve mensen,

Ik herinnerde me laatst dat ik ooit een weblog ben begonnen. Geen goed teken… Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik verder met mijn weblog wil: regelmatig iets korts schrijven of af en toe een langer stuk? Teveel tijd gaat al op aan de andere ‘social media’ zoals Facebook en Twitter. Daarnaast heb ik nog mijn website en email. Maar los daarvan, hier een korte update van het wel en wee in Oekraïne.

Er is veel gebeurd in het afgelopen jaar. De grootste verandering is wel dat mijn relatie met Tim geen stand heeft gehouden. Na bijna 7 jaar, waarvan 3,5 toch wel weerbarstige jaren in Oekraïne, was de passie weg en kracht in elkaar te investeren op. Het is jammer, want ik ben met een andere toekomstvisie naar Oekraïne gekomen: om mijn kerel de mogelijkheid te geven zijn wens te vervullen, zelf iets moois te ontwikkelen en na een paar jaar samen weer terug te gaan. Maar het ging niet meer van harte en nu zie ik ook dat het goed is zo. We hebben lang geprobeerd en volgehouden, maar nu is het tijd mijn eigen avontuur weer vorm te geven.

Na onze breuk besefte ik dat ik (nog) niet weg wilde uit Oekraïne – ik heb in de afgelopen jaren mijn leven hier opgebouwd, vrienden gemaakt en Karpaten Reizen opgericht. Dat is me veel waard. Ik besefte dat de bergen nu het belangrijkste zijn en ben verhuisd naar de stad Ivano-Frankivsk. Ik woon nu op steenworpafstand van de bergen en ben inderdaad veel op pad. Heerlijk! Niet vaak zo actief geweest in de winter: sneeuwschoenen, skiën, toer-skiën, sleeën, hardlopen. I-Fr heeft bij lange na niet de grandeur van L’viv, maar is zeker net zo gezellig, heeft een boeiende (zichtbare) geschiedenis en heeft genoeg heerlijke koffietentjes en restaurants (zelfs een paar die nog beter zijn dan in L’viv, zie 23restorany.com.ua). Ik ken niet zo veel mensen als in L’viv, maar eigenlijk is dat wel zo rustig. Ik geniet enorm van mijn nieuwe huis (appartement in sovjetachtig gebouw op 6-hoog, maar met helder weer uitzicht op de bergen en naast de rivier), de bak- en kooklust is weer terug, werk als ik thuis ben achter de pc en drink af en toe een kop koffie of biertje met vrienden. Veel vrienden wonen in omliggende stadjes of dorpen en hen zie ik voornamelijk ‘buiten’.

Voordat ik weer verder ga op de persoonlijke toer, even wat geleuter over Oekraïne
De wegen zijn erbarmelijk slecht geworden. Na de ergste vorst zijn de scheuren gaten geworden en gaten zijn meren geworden. Vandaag zag ik een ploegje wegwerkers de gaten dichten. Sommigen hadden hun veel te grote oranje vesten opgeknoopt tot een topje. De gaten zijn gedicht, maar zijn nu hobbels geworden. Het rijden op besneeuwde wegen is een kunst. Ik heb het een beetje onder de knie. Het lachende omaatje met dikke jampotglazen-bril snapte het nog niet helemaal en bleef vrolijk langs de weg staan, niet beseffend datik niet even uit mijn spoor kon rijden. Het liep allemaal goed af hoor. Ook zag ik laatst een varken in een aanhangwagen getransporteerd worden, een beetje Emir Kusturiza gevoel kreeg ik. Ondanks het toch lekkere weer vandaag, lente gevoel eigenlijk, hadden alle kinderen nog zoetjes een muts op. Een jongetje had een gebreide muts met headset (ook gebreid) op. Fietsen in de stad gaat eigenlijk nog best goed, maar men kijkt er wel van op. Een keer, ik geef het toe, was het te glibberig en schoof de trolly-bus bestuurder wild het raampje open: ‘zeg meid, waar ga jij naar toe en hoe?!?’ Waar ik hardloop, langs de rivier, is het ook elke keer anders. Soms kraakverse sneeuw, soms papsneeuw, soms modder, soms ijs. Het is altijd weer afwachten. Ik ren regelmatig en begin wat mensen te herkennen. Zij mij ook;) Voor zover ik kan zien ben ik de enige vrouw die regelmatig hardloopt en in een lekker tempo ook. Soms doe ik oefeningen op de Sovjetstijl-stellages, maar makkelijk is dat niet. Loodzwaar die dingen… Er is een groepje mannen dat elke ochtend hun wandeling langs de rivier maakt en aansluitend oefeningen doen en zwemmen. Poedelnaakt! Het hele jaar door!

De zomer gaat druk worden. Ik heb een aantal tochten met reisburo’s zoals afgelopen jaar. Ook ga ik 2 weken met een Belgische familie op stap en heb ik een paar ‘weekend-groepen’ (melkveehouders, Amerikaanse business-studenten, misschien de bakkers). Mijn ouders komen ook weer langs, heerlijk! (zij wonen sinds bijna 2 jaar op St Maarten). Daarnaast heb ik zelf natuurlijk allerlei plannen: een fietstocht, rafting, paardrijden, een paar dagen kayakken door de brede, rustige Dnistr canyon, wandelen, misschien de grotten in (afgelopen weekend voor het eerst – magnifiek! 10 uur onder de grond! ’t Kan ook korter hoor). En mijn geluk kan niet op, want in april vliegen Fieke (zus) en ik naar Panama! Daar reizen we 2 weken rond en ontmoeten dan onze ouders in Costa Rica. We vieren daar mijn moeders’ 60e verjaardag. Echt enorm veel zin in!

Het is de vraag wat ik na de zomer ga doen. Een stemmetje zegt me dat ik misschien eens terug moet naar Nederland. Al is het maar om van een afstandje te overzien wat 4 jaren Oekraïne voor mij betekenen en wat mijn familie, vrienden en cultuur in Nederland voor me betekenen (veel!). Ik zit nu zo ‘in’ Oekraïne dat ik dat niet meer goed overzie. Gelukkig voelt een eventueel terug gaan naar Nederland niet als een breuk met Oekraïne. Ik ben de taal machtig, heb veel contacten en nog meer ideeën;) Daarnaast blijven de Karpaten mijn passie en ben ik denk ik de enige Nederlander die dit gebied zo goed kent. Daar ben ik stiekem best trots op. Terug gaan naar Nederland kan zelfs een verdieping geven aan hetgeen ik hier nu doe en probeer op te zetten. Op die manier kijk ik uit naar die afstand te creëren: ik geef mezelf de mogelijkheid te overzien wat belangrijk voor me is, welke stappen ik wil nemen en wat daarvoor nodig is.
Maar dit alles voelt nu als een ‘rationele’ gedachte of stap. Ik vrees dat het mijn aard is niet de makkelijkste weg te kiezen… Maar eigenlijk ben ik daar blij mee, dit ben ik. Ik leef en dat voelt goed.

Tot de volgende keer!