Fietsend door het hart van Europa

De ontdekkingstochtkriebels laten mij vooralsnog niet met rust. Met een vriendin reed ik afgelopen zondag naar het zuiden, naar de grens met Hongarije. De grens was een fluitje van een cent, en om 1 uur ’s nachts had ze me afgezet in een motel bij Satu Mare. Ik was niet alleen want ik had mijn fiets mee. Inmiddels een veteraan – zes jaar geleden tweedehands gekocht, maar rijdt nog prima. De ketting en cassette zijn overigens wel aan vervanging toe…

De volgende morgen (maandag) onderzocht ik de mogelijkheden om met de trein of bus naar de grens met Oekraïne te gaan. Dat leverde niks op dus ik zette de benen erin en begon aan de tocht naar het noorden. Ik wilde naar de grens via Sighieti M. fietsen, een kleine 105 km verderop. Het eerste deel was niet zo boeiend met drukke wegen en dikke auto’s (veel import uit UK en Italie!), later werd het heuvelachtig, had een heuse klim in de brandende zon en daalde af met de rivier de Tisa aan mijn linkerhand. Dit is tevens de grens met Oekraïne. Daar, ‘achter’ die bergen, minder (monetaire) rijkdom, meer verkoop aan de straat (prachtige wolproducten), maar in vergelijking met Oekraïne nog relatief weinig mensen die hun groentetuin bewerken. De grensovergang was klein maar snel, minder dan 20 minuten! Ik overnachtte in Solotvino bij een vrouw en haar moeder thuis. Ze spreken in dat deel van Oekraïne Russisch en, zo bleek, zij hadden niks op met de mensen uit omgeving L’viv. Allemaal nationalisten. Tja, dat klopt soms wel, maar het is jammer om (over en weer) te bemerken dat men elkaar snel dingen kwalijk neemt. Misschien makkelijk praten van de zijlijn, maar het zou mooi zijn als men de geschiedenis van de ander meer zou begrijpen en respecteren.

Dinsdag vroeg op pad richting Rakhiv. Dit is een wat minder bekendere bestemming in de Karpaten, maar niet minder mooi. Het voor mij mysterieuze en vrij onbekende (je moet een vergunning aanvragen ivm met de grens) berggebied Marmarosh is vanaf daar goed toegankelijk. De weg was relatief goed, heerlijk kronkelend en glooiend, met continue de Tisa aan mijn zijde. Veel stops, onder andere om bepaalde onderkomens te bezoeken, het middelpunt van Europa aan te doen en een heerlijke bograch (soort goulashsoep) te verorberen. In Rakhiv druipend aangekomen, de regen had me ingehaald. Ik overnachtte in een heerlijke sadeba (soort groen toerisme gerund door familie) te midden van het stadje en at in wat het duurste restaurant leek een vreselijk saaie variant van de ’s middags zo smakelijke bograch. Duur is niet altijd goed.

Woensdag begon de dag nog vroeger en, GRR, weer met regen. Maar het brak langzaam open en ’s middags was het heerlijk zonnig. Ik bezocht weer een sadeba als onderdeel van mijn oriëntatiewerk, fietste door het levendige dorpje Yasinja en at een broodje Tartex aan de rivier. Daarna begon ik aan een klim naar een pas (Yablunits’ki pereval, 931m) waarvan ik dacht dat dat wel even pittig zou worden, maar ik was er al bijna toen het voor mijn gevoel pas net begon. Nee, ik heb geen spinazie gegeten, ik was gedurende de dag gewoon al meer gestegen zonder dat ik dat echt doorhad. Vanaf daar heerlijk naar beneden gestoven en onderweg grazende koeien in een begraafplaats gefotografeerd. Ik fietste maar door en ontmoette berggids Andriy en zijn vriend Ruslan in Voroktha. Daar was ik vorige keer na mijn wandeling geëindigd. Dat was wel grappig. We reden naar het traditionele Hutsul-huisje van Ruslan en zijn vrouw Natalia. Poeh, super idyllisch met uitzicht op de heuvels, een paar buren verderop en een speels wit katje. En we spraken over toekomstige plannen voor mooie tochten. Met Andriy als gids, Ruslan als eigenaar van een mooi huisje en VW-busje genoeg om te brainstormen. Om 02:00 ’s nacht bracht Ruslan me terug naar Voroktha waar ik de nachttrein naar L’viv nam. Dat was even een gedoe met mijn fiets… Maar ingepakt in een speciale hoes, op het handige ‘bagagerek’ boven de bedden en met behulp van wat een skischansinstructeur bleek te zijn, ging het prima. ’s Ochtends kort na aankomst in L’viv werd ik gebeld door Wereldnet, of ik klaar was voor de radio-uitzending. Ai, he-le-maal vergeten! Maar daar doen ze niet zo moeilijk en zoals het misschien niet zal verrassen, heb ik over mijn fietstocht verteld en de verschillen/overeenkomsten tussen Roemenie en Oekraïne. Zo rijden er in dat deel van Roemenie veel auto’s uit UK en Italië, en nauwelijks Oekraïense auto’s, en in Oekraïne juist veel auto’s uit Tsjechië en Polen, en ook uit Italië. In Roemenie toch wat betere wegen en de uitdrukking van mensen op de gezichten is redelijk vriendelijk, in Oekraïne lijkt het alsof ze net wat zuurs hebben gegeten. Na twee jaar Oekraïne weet ik dat dat (meestal) niet onvriendelijk is bedoeld, men nu eenmaal zuinig met een onbezonnen glimlach naar iets onbekends. Maar wel jammer soms. Anderzijds, zo snel ik met de mensen in gesprek kom, in het Oekraïns, is het vaak weer een dolle boel en blijf ik een tijdje hangen.

Bij thuiskomst meteen in bad gegaan, midden op de dag, haha! Het huis was heerlijk opgeruimd, Tim had duidelijk zijn best gedaan. Hij en Torben zijn druk met de aardappeloogst, de verkoop van de granen en inzaaien voor het volgende seizoen. Vooralsnog is het voornamelijk de (aardappel) oogstmachine goed instellen en vast tig andere dingen organiseren en voorbereiden, maar wat dat betreft gaat het redelijk goed. Een voorzichtige schatting is dat dit het eerste goede jaar wordt! De graanoogst viel niet tegen en ook de aardappelen staan er mooi bij. In gedachten zijn ze al in het volgende seizoen bezig: de koolzaad is al gepland, de wintertarwe binnenkort en de velden worden verder bewerkt zodat de rest kan worden gezaaid als de tijd rijp is. Een redelijk stressvolle periode met ook de nodige frustratie vanwege kapotte machines of slechte diesel (de baas van het tankstation is op vakantie, dus hebben de werknemers aangelengd met oude troep. Gevolg: de machines die die diesel hebben gekregen (allemaal verdikkie!) moesten een nieuw filter en reparatie krijgen), maar het lijkt redelijk te lopen. Tim kijkt toch wel uit naar november, dan komt de vorst en is er relatieve rust in de tent. Tijd voor de openhaard, warme choco en Boonanza!

Begin november plan ik in Nederland te zijn voor een ‘promo-weekje’. Ik wil vertellen over Oekraïne en de diverse tochten of vakanties die men hier kan houden. Op het plan staan lezingen in onder andere outdoor-, kaarten- en fietswinkels en bibliotheek. Daarover snel meer. Als je nog een tip hebt, graag!